หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น เป็นงานที่เพิ่งทำจบไปไม่นาน ผมก็ วนๆ เวียนๆ อยู่ในแวดวงหนังสือพิมพ์ อยู่ตลอด แม้จะลาออกจากงานประจำที่เป็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ก็ไม่วายที่ยังรับจ๊อบเป็นหนังสือพิมพ์อีก สงสัยดวงชะตาจะถูกกัน
จะว่าไปแล้วมันคงเป็นสิ่งที่ผมถนัดที่สุดก็ว่าได้ เพราะคลุกคลีกับมันมาเป็นเวลา 8-9 ปี เลยทีเดียว และมันก็ทำให้ผมรู้จักกับงานกราฟฟิกมากขึ้น ถึงแม้ว่ากราฟฟิกจะใช้ในงานหนังสือพิมพ์ไม่เยอะ แต่มันก็เป็นประตูสู่โลกแห่งสิ่งพิมพ์ และงานกราฟฟิกในส่วนอื่นอีกมากมาย
ผมจะเล่านิทานให้ฟั งระหว่างที่ยังไม่ได้เขียนภาพใหม่ออกมา
...นับเวลาถอยหลังไปคนชอบเขียนการ์ตูนคอมิคอย่างผม ก็เขียนเล่นๆ ในสมุด กระดาษ เอามาให้เพื่อนๆอ่านในห้องเรียน พวกมันก็ชอบกัน บางคนบริจาคสมุดเอามาให้ผมวาดกันเลยทีเดียว ผมจึงมีความฝัน ในแบบอุดมคติว่าอยากเป็นนักเขียนการ์ตูนไทย ที่โด่งดัง อย่าง
โทริยาม่า อากิร่า ผุู้วาดการ์ตูนดังอย่างดราก้อนบอล เขาเป็นฮีโร่ ผมมักจะรู้สึกปลื้มมาก เวลาถูกเพื่อนเรียกว่าโทริยาม่าเมืองไทย (ถ้าเป็นตอนนี้คงรู้สึกเศร้า เพราะว่าไม่มีลายเส้นเป็นของตัวเอง)
พอเรียนจบผมก็รู้ว่าอาชีพนักเขียนการ์ตูนไทยมันโหดมาก ใช้สกิลสูง รายได้น้อย จึงมีนักเขียนไม่น้อยที่ยอมถอดใจหลุดหายไปจากความฝันของตน เมื่อพบกับความจริง ที่ต้องกินต้องใช้ชีวิต จึงเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับผมเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว
แต่ผมก็ยังพยายามเข้าไปใกล้ชิดทำงานเกี่ยวกับการ์ตูน โดยเขียนภาพประกอบ แต่งภาพ การ์ตูน ออกแบบปกการ์ตูนบ้าง แต่งานตอนนั้น ก็เป็นลักษณะ f
reelance ซึ่งยังไม่มั่นคง
จนกระทั่งมีหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง เปิดตัวเพื่อแข่งกับหนังสือพิมพ์ระดับแนวหน้าของประเทศ ผมก็เข้าร่วมทีมคนหนึ่งในนั้น และนั่นเองผมก็กับการ์ตูนก็ห่างกัน ไป เราจะมาพบกันบางในครั้งที่เหงาๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ผมคงเป็นเพียงผู้อ่าน เท่านั้น และมีขีดเขียนบ้างในยามว่าง แต่มันก็ไม่ได้จริงจังอะไร...
graphic เป็นงานในส่วนที่มาชดเชยความรู้สึกนั้นของผม ผมชอบการจัดวางองค์ประกอบ การเห็นรูปสวยๆ งาน design ที่สวยๆ ซึ่งมันรู้สึกยินดีที่เรายังมีพื้นที่ให้ยืน ถึงอาจจะไม่ใช่สิ่งแรกที่ผมเคยฝัน แต่มันก็ยังไม่ทิ้งไปเลยซะทีเดียว
จนวันนี้ผมออกจากงาน มีเวลาพอมานั่งคิดเรื่อยเปื่อย ว่าจริงๆแล้ว
มึงชอบอะไรกันแน่วะ ผมว่าผมมีคำตอบแล้วนะ ....ปล.ใครอยากปรึกษาเรื่องในการทำหนังสือพิมพ์ ผมยินดี ไม่อยากให้ความรู้นี้หายไปเหมือนกัน
